Dance SoulBlues is een boek met een mooi verhaal over liefde, vriendschap, het leven en muziek. Dance SoulBlues is geschikt voor iedereen vanaf 16 jaar. Ideaal voor de In Between-doelgroep!
‘Ik heb een kleine mededeling: Rogier en Tjerk kunnen ieder moment in The Barn arriveren. Ze hebben nieuws over de single,’ vertelde Jake. Iedereen kwam in beweging. Eric kon niet binnen blijven, kon niet helpen, hij moest naar buiten, frisse lucht, een sigaret. Hij rende langs Jake de oefenruimte uit naar de voordeur. Hij opende hem en wilde hem achter zich dicht trekken, maar iemand hield het tegen. Twee blauwe ogen keken hem angstig aan: Joep. Hij liet hem naar buiten en zwijgend namen ze plaats op het muurtje. Dit werd het, dit werd hun lotsbestemming, straks kregen ze te horen dat ze ongelijk hadden gehad, dat er niets meer valt te redden en dat ze hun boeltje wel konden inpakken wat dit soulidee betrof. Nee, Eric, wat had Joep nu tegen je gezegd: positief denken…
Aan de andere kant van de tuin klonk het onmiskenbare geknerp van wielen op het grind. Het geronk van een motor die werd afgezet. Tjerk en Rogier!
Eric draaide zich om en zag Joep bevroren achter hem staan met een blik in zijn ogen van pure angst. Zelf kon hij niet blijven zitten en in een impuls rende hij van The Barn, over het natte gras, waarbij druppels omhoog spetterden tegen zijn armen en broek, naar de oprijlaan: Rogier was zojuist uit zijn auto gestapt, samen met Tjerk. Eric verstijfde bij de hoek van de garage: een grijs koffertje werd van de achterbank gehaald en de ernstige gezichten van de mannen waren ook niet vrolijk. Alles zou toch wel goed zijn?
Tjerk zwaaide naar hem, maar Eric wist niet meer hoe hij het gebaar moest retourneren. Hij stond daar maar, een beetje stommetje te spelen, maar hij kon er niet kwaad om worden, niet om lachen… al zijn gevoel was uit zijn lichaam verdwenen en had plaatsgemaakt voor een onbestemde leegte.
Rogier en Tjerk kwamen dichterbij en Eric draaide zich van hun af om vooruit terug te lopen, voor zover dat kon met pap in je knieën en lood in je schoenen. Joep was dichterbij gekomen, maar leek nog steeds dezelfde houding te hebben. Zou hij van zijn plek gezweefd of geschoven zijn? Zijn neus wit, ogen angstig. Waarom hing er toch zoveel van af?
Eric nam Joep bij zijn arm en even wisselden ze een paniekerige blik met elkaar. Ze konden er niets meer aan doen. Het was wachten op het verlossende woord van dat dynamische duo…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten